Ramowy Program Spotkania
Uniwersyteckiej Komisji Nauki
8 - 10 października 2015,
Uniwersytet Łódzki
Miejsce obrad: Rektorat UŁ, Narutowicza 68, nowy budynek Rektoratu
Czwartek (08/10/2015)
19:00 Powitanie
Piątek (09/10/2015)
Zbiórka 8:30
09:15 - 14:00 - obrady UKN
09:15 - 09:30 powitanie gości, przedstawienie Programu obrad
09.30 - 11:00 Sesja I:
Zasady kompleksowej oceny parametrycznej jednostek naukowych - prof. dr hab. Maciej Zabel, Przewodniczący KEJN.
11:00 – 11:20 Przerwa
11:20 – 13:15 Sesja II:
Cz. 1. Raport o finansowaniu badań w uniwersytetach – prof. dr hab. Stanisław Kistryn i zespół.
Cz. 2. Wskaźniki kosztochłonności – informacja z prac zespołu - prof. dr hab. Stanisław Kistryn.
13:15 – 14:00 Lunch
14:00 - Koniec obradSobota (10/10/2015)
Zbiórka 8:30
9:00 - 13:00 – obrady
9.00 - 11:00 Sesja I
Nauka w Polsce. 2015. Raport MNiSzW – dyskusja. Moderator – Przewodniczący UKN.
11:00 – 11:20 Przerwa
11:20 – 13:00 Sesja II
Cz. 1. Specjalności „rzadkie” – prof. dr hab. Jacek Witkoś.
Cz. 2. Sprawy bieżące UKN i program następnego spotkania – Prezydium UKN.
13:00 – 14:00 Lunch i pożegnanie
Materiały ze spotkania:
-
Uniwersytet Łódzki - 70 lat 1945-2015 - prof. dr hab. Antoni Różalski
-
Wskaźniki kosztochłonności - prof. dr hab. Stanisław Kistryn
-
Raport o finansowaniu badań w uniwersytetach – prof. dr hab. Stanisław Kistryn i zespół
-
Specjalności „rzadkie” – prof. dr hab. Jacek Witkoś
+ Plenary Session 1 - Prof. Dr Dr Hans-Jochen Schiewer
SPRAWOZDANIE Z POSIEDZENIA
UNIWERSYTECKIEJ KOMISJI NAUKI
8 – 10 października 2015
Uniwersytet Łódzki
1. Otwarcie Sesji UKN.
Posiedzenie otworzył przewodniczący UKN, prof. Ryszard Dębicki – powitał członków Komisji oraz gości specjalnych, następnie omówił pokrótce sprawy organizacyjne i przedstawił porządek obrad. Prof. Dębicki pogratulował prof. Szczepanowi Bilińskiemu objęcia nowej funkcji – Sekretarza Generalnego Polskiej Akademii Umiejętności.
Głos zabrał JMR Uniwersytetu Łódzkiego, prof. Włodzimierz Nykiel również powitał członków Komisji na Uniwersytecie Łódzkim.
Następnie głos zabrał prof. Antoni Różalski, prorektor ds. nauki UŁ – przybliżył zebranym historię Uniwersytetu Łódzkiego oraz jego sytuację obecną. Aktualnie na uniwersytecie funkcjonuje 12 wydziałów oraz filia w Tomaszowie Mazowieckim. Uniwersytet zatrudnia 3 500 pracowników, w tym 2 100 nauczycieli akademickich i pracowników naukowych, kształci 35 000 studentów na 130 kierunkach. Prezentacja jest dostępna na stronie internetowej UKN pod adresem http://www.ukn.uw.edu.pl.
Dyskusja:
Padło pytanie o filię w Tomaszowie Mazowieckim – czy poziom tej jednostki jest równie wysoki, jak jednostki macierzystej? Rektor Różalski stwierdził, że jest to część uniwersytetu skupiona na dydaktyce, a dzięki specyfice proponowanych tam studiów (kierunkiem wiodącym jest leśnictwo) jednostka ma dużo chętnych.
W dyskusji udział wzięli:
Prof. Jacek Witkoś, prof. Ryszard Dębicki.
2. I Sesja tematyczna
O zabranie głosu poproszono prof. Macieja Zabela - Przewodniczącego KEJN. Na podstawie prezentacji omówił temat dot. Zasad kompleksowej oceny parametrycznej jednostek.
Prezentacja jest dostępna na stronie internetowej UKN pod adresem http://www.ukn.uw.edu.pl/
Prof. Zabel omówił zmiany systemowe:
· Uproszczenie algorytmu porównywania parami
· Modyfikacja zasad tworzenia Grup Wspólnej Oceny (GWO)
· Nowe zasady ustalania jednostek niejednorodnych (NJN) oraz jednostek dla nich referencyjnych
Ø Niejednorodność JN dotyczy obszarów wiedzy, a nie dziedzin lub dyscyplin
Ø Miara niejednorodności – deklaracja pracowników prowadzących działalność N lub B+R
Ø NJN – udział pracowników w obszarze wiedzy innym niż obszar wiedzy wiodący wynosi co najmniej 25%.
Ø Ocenę przeprowadza się w tych obszarach wiedzy, dla których udział procentowy wynosi co najmniej 10%
Ø JR dla danej NJN to średnie ważone ocen JR z odpowiednich GWO
· Modyfikacja zasad wyłaniania JN kategorii A+ (A+ może zostać przyznana JN, która jest zaliczona do kategorii A i uzyskała w kryterium I 70% oceny najwyższej w GWO. Kategoria A+ jest przyznawana na podstawie opinii eksperckiej).
Publikacje wieloośrodkowe – została utrzymana dotychczasowa zasada oceny.
W kryterium II bardzo mocno będzie punktowana aktywność Jednostki Naukowej w pozyskiwaniu, koordynowaniu i realizacji projektów badawczych, w tym głównie międzynarodowych. Określenie punktacji nastąpi na podstawie rodzaju projektu (4 klasy programów ze względu na wagę i znaczenie), 3 poziomy roli JN w hierarchii zarządzania projektem, wysokość finansowania jak element dodatkowy, który ma wskazać wielkość projektu.
Będą przyznawane punkty za aplikacje i wdrożenia, przy czym aplikacja oznacza zastosowanie wyników badań naukowych z niematerialnym efektem (tzn. np. mających znaczenie społeczne, o charakterze organizacyjnym itp.)
Dyskusja:
Zgłoszono zaniepokojenie dotyczące publikacji wieloośrodkowej – zbyt mało rozbudowany system oceny nie wymusza jakości tych publikacji. Należy wprowadzać mechanizmy wymuszające jakość, również w ocenie jednostek referencyjnych – powinno się oceniać na podstawie rzeczywistej jakości i wartości tych jednostek, a nie na podstawie dopasowywania się do z góry podjętego założenia, że np. jednostek z kategorią C będzie 5 lub 8 procent – należy realnie oceniać jakość jednostek. Została również wyrażona wątpliwość, czy tak rozbudowany system oceny jest potrzebny – gdyż wprowadzanie coraz to nowych systemów nie zbliża nas do czołówki światowej, a wręcz nas oddala. Sytuację poprawiłoby może wyraźne rozdzielenie uniwersytetów na naukowo-badawcze i dydaktyczne, gdzie uczelnie typu naukowo-badawczego nie zajmowałyby się do tego stopnia dydaktyką. Wywiązała się również dyskusja na temat kosztów pośrednich i wkładu własnego – prof. Zabel wyjaśnił, że liczy się je jako koszty poniesione w całości z projektu. W odpowiedzi na pytanie dotyczące bazy laboratoryjnej prof. Zabel podkreślił, że do oceny zalicza się laboratorium posiadające odpowiednią akredytację Polskiego Centrum Akredytacji. Pojawiło się również pytanie, czy wprowadzenie nowych przepisów uprości uczelniom np. składanie sprawozdań – prof. Zabel stwierdził, że prościej nie będzie, zmiany służą uszczelnieniu systemu.
W dyskusji udział wzięli:
Prof. Ryszard Dębicki, prof. Stanisław Kistryn, prof. Janusz Słodczyk, prof. Jacek Witkoś, prof. Alojzy Nowak, prof. Beata Godlewska-Żyłkiewicz, prof. Grzegorz Węgrzyn, prof. Jerzy Jaroszewski, prof. Szczepan Biliński, prof. Antoni Różalski, dr Dominik Antonowicz, prof. Marek Przeniosło.
3. II Sesja tematyczna
Głos zabrał prof. Stanisław Kistryn. Za pomocą prezentacji przedstawił: Raport o finansowaniu badań w uniwersytetach i Wskaźniki kosztochłonności. Prezentacje są dostępne na stronie internetowej UKN pod adresem http://www.ukn.uw.edu.pl.
Obserwacja – rola środków przyznawanych na dotację statutową (DS) jest różna w różnych rodzajach jednostek. W PAN zaspokaja potrzeby wynagrodzeń w 80-90% wynagrodzeń. W uczelniach środki na DS wydatkowane są na działalność naukową. Do tej pory ta różna rola w różnych pionach nie była dostrzegana, wszędzie stosowano taką samą kosztochłonność, niezależnie od pionu jednostki.
Prof. Kistryn przekazał zebranym do konsultacji i ewentualnych uwag opracowanie pt. „Stanowisko Uniwersyteckiej Komisji Nauki w/s przydziału dotacji statutowej na utrzymanie potencjału badawczego - analiza porównawcza”.
W latach 2013-2015 sumaryczna kwota dotacji dla analizowanych 20 uniwersytetów, jednakże wzrost ten nie przełożył się na równomierną zmianę finansowania wszystkich jednostek. Najważniejsza konkluzja wysunięta w materiale: „Przyjęty obecnie algorytm podobno wyrównuje niedopatrzenia z przeszłości; dodaje wcześniej pokrzywdzonym (humanistyka, sztuka, nauki społeczne), ale ujmuje uprzednio przeszacowanym (nauki ścisłe i techniczne, nauki o życiu). W prostej drodze prowadzi jednak do zapaści w tej drugiej grupie dziedzin, w której, paradoksalnie, rząd i społeczeństwo lokuje największe nadzieje na powstanie solidnego filara innowacji i nowych technologii. Chłodna i zdystansowana ocena sytuacji nie pozostawia złudzeń co do tego, że nie można utrzymać potencjału badawczego polskich jednostek naukowych bez zwiększenia nakładów”.
Dyskusja:
Obecny system i przyjęty przez niego algorytm po wycofaniu stałej przeniesienia spowodował, że w wielu jednostkach w wyższej kategorii z obszaru nauk ścisłych dotacja spadła, a została podniesiona dla jednostek z obszaru humanistycznego. Zgłoszono postulat, by opracowanie zmienić w krótkie resume, które zostanie rozesłane do członków UKN w celu naniesienia ewentualnych uwag. Przygotowaniem jednostronicowego resume zajmą się prof. Kistryn z prof. Witkosiem – należy to wykonać przed spotkaniem KRUP. Samo omówienie opracowania i przekazanie resume KRUP-owi zaproponowano prof. Kistrynowi.
W dyskusji udział wzięli:
Prof. Ryszard Dębicki, prof. Jerzy Jaroszewski, prof. Alojzy Nowak.
4. III Sesja tematyczna
Głos zabrał prof. Jerzy Wilkin - Przewodniczący Zespołu specjalistycznego do oceny czasopism naukowych MNiSW, który przekazał najświeższe informacje dotyczące oceny czasopism naukowych.
Ocena czasopism jest ważną częścią podstawy oceny parametrycznej jednostek naukowych. Ranga czasopism naukowych ma duży wpływ na wysokość punktacji podczas parametryzacji. Służy również ocenie karier naukowych, osiągnięć naukowych i rozwoju jednostek. Zespół ds. oceny czasopism naukowych ma za zadanie poddać ocenie ponad 18 tysięcy czasopism. Czasopisma oceniane są w trzech zasadniczych grupach (lista A, B i C) według odmiennych kryteriów.
Podstawy umieszczenia czasopism na poszczególnych listach:
· Lista A (tzw. lista filadelfijska) – zawiera najwięcej czasopism i budzi najmniej kontrowersji. Znajdują się na niej czasopisma posiadające obliczony Impact Factor wg. „Journal Citation Reports” (baza Thomson Reuters). Przyjęto tu rozpiętość od 15 do 50 punktów. Co roku punktacja jest weryfikowana
· Lista B – zawiera głownie czasopisma krajowe oceniane według przyjętych przez Zespół zasad. Ocena polskich czasopism jest stosunkowo prosta, natomiast trudno było poddać ocenie czasopisma obcojęzyczne, których redakcja nie znajdowała się w Polsce. Od tego roku na liście B znaleźć się mogą tylko czasopisma z polską redakcją. Przyjęto tu punktację o rozpiętości od 0 do 15 punktów. Uwzględniono tu po raz pierwszy polski indeks cytowań. Dwa lata temu rozpoczęto przygotowania do stworzenia bazy danych i obliczenia tzw. Polskiego Współczynnika Wpływu – w skrócie PWW. Do liczenia PWW – czyli tego, co ma zawierać baza danych POL-index – potrzebne były dane z już istniejących baz danych, co po wielu trudnościach uwieńczone zostało sukcesem. Wprowadzono do punktacji dodatkowy element – za wprowadzenie danych bibliograficznych za okres 2-6 lat można dostać 1-2 punkty. Spośród 20% najlepszych czasopism zostanie wyłonione 10%, które na podstawie oceny eksperckiej otrzyma dodatkowe 5 punktów, następne 10% - 3 punkty.
· Lista C – oparta jest o czasopisma umieszczone w bazie European Refrence Index of the Humanities (ERIH) dla czasopism głównie humanistycznych. Jest tu ponad 4 tysiące czasopism. Kontynuacją i odnowieniem bazy ERIH będzie ERIH PLUS – baza jest w przygotowaniu. Przyjęto tu rozpiętość od 10 do 25 punktów. Punktacja powyżej 10 punktów będzie oparta na bazie SCOPUS.
Ocena ekspercka ma pomóc w ocenie czasopism interdyscyplinarnych i w docenieniu ich wysokiego poziomu i jakości. Wprowadzono kryterium dodatkowego punktu za czas istnienia czasopisma. Przewiduje się, że ok. 5% czasopism humanistycznych otrzyma 15 punktów. Lista będzie aktualizowana co rok.
Dyskusja:
Regulacje są bardzo potrzebne, spowodowały zwiększenie zainteresowania zespołów redakcyjnych polepszeniem jakości publikowanych tam tekstów. Pojawiło się pytanie, czy najlepsze polskie czasopisma nie mogłyby trafić na listę C i dostać 25 punktów – w odpowiedzi prof. Wilkin potwierdził, że dyskusje na ten temat były. Pojawił się również pomysł, by czasopisma (zwłaszcza te z krótkim stażem) mogły być oceniane nie za rok, tylko za numery. Warto byłoby, by Zespół porozmawiał z ministerstwem na temat możliwości wyasygnowania środków na przetłumaczenie niektórych czasopism na inne języki – zwiększyłoby to obecność polskiej nauki na arenie międzynarodowej. Na pytanie, co z czasopismami międzynarodowymi, których nie ma na liście A prof. Wilkin odpowiedział, że znajdują się one na liście B z 10-ma punktami. Mogły zostać usunięte z bazy Thomson Reuters, stąd ich nieobecność na liście A.
W dyskusji udział wzięli:
Prof. Ryszard Dębicki, prof. Jacek Witkoś, prof. Alojzy Nowak, prof. Józef Stala, prof. Grzegorz Węgrzyn, prof. Beata Godlewska-Żyłkiewicz, prof. Jerzy Jaroszewski.
5. IV sesja tematyczna – dyskusja na temat raportu MNiSW „Nauka w Polsce. 2015”
Sesję poprowadził prof. Grzegorz Węgrzyn.
Dyskusja
Padło spostrzeżenie, że raport niczego nie wnosi. Zawiera wiele danych, ale często niepełnych, zabrakło ich interpretacji, wniosków i analizy powodów, dla których sytuacja uniwersytetów polskich wygląda tak, a nie inaczej. Raport składa się z 4 rozdziałów – dot. finansowania nauki, kapitału ludzkiego – czyli liczby naukowców, finansowania projektów badawczych przez NCN i NCBiR oraz finansowania w ramach programów ramowych UE. Brakuje zestawienia dotyczącego innowacyjności w nauce w stosunku do poziomu finansowania. Raport bez interpretacji może wprowadzić w błąd, gdyż przedstawia dane mogące sugerować, iż jest nieźle; nie pokazuje najważniejszego – bez wzrostu środków przeznaczonych na naukę postęp nie nastąpi. Pokazywanie liczb bezwzględnych nigdy nie obrazuje dobrze tego, co jest w rzeczywistości. W zasadzie raport wygląda na materiał przygotowany na koniec kadencji rządu, a poczynione w nim podsumowania mogą zafałszowywać lub rozmywać rzeczywistość. Ktoś niezorientowany w sytuacji polskich uczelni po przeczytaniu tego raportu na pewno nie wyciągnie prawdziwych wniosków. Brak jest odpowiedzi jaka jest strategia rozwoju szkolnictwa w Polsce, dokąd zmierzamy, jak ma wyglądać sytuacja za 5 czy 15 lat. Brak podania powodów (głownie chodzi o stronę finansową przedsięwzięcia), dla których uczelnie nie biorą udziału w wielkich projektach i konkursach proponowanych przez UE, ERC czy H2020 – samo stwierdzenie, że polskie uczelnie nie biorą w tych projektach udziału jest niewystarczające i nie sugeruje rozwiązania sytuacji – czyli zwiększenia finansowania. Materiał byłby znacznie ciekawszy, gdyby zamiast ogólnych analiz np. liczby naukowców w danym regionie, pokazano strukturę zatrudnienia na uniwersytetach w stosunku do struktury zatrudnienia w uczelniach niepublicznych.
Ogólny wniosek: brak analizy danych i wniosków powodują, że raport jest właściwie bezwartościowy i fałszujący rzeczywistość. Zlecenie przygotowania takiego materiału jednostce, która o środowisku niewiele wie, nie było dobrym pomysłem. Raport to gra na liczbach, nosi znamiona materiału promocyjnego, z którego płyną optymistyczne wnioski.
Przy okazji dyskusji nad raportem Ministerstwa padło kilka propozycji rozwiązania niektórych problemów, z którymi zmagają się polskie uczelnie. Przede wszystkim – problem prefinansowania projektów UE – uczelnie nie maja na to własnych środków, stąd brak zainteresowania udziałem w projektach międzynarodowych, które stanowią zagrożenie dla utrzymania płynności finansowej uczelni. Może Ministerstwo powinno stworzyć coś w rodzaju „nieoprocentowanego funduszu ministerialnego do szybkiego zwrotu:. Padła propozycja zorganizowania spotkania przedstawicieli UKN z Komisją Finansową, by przedyskutować możliwości rozwiązania niektórych problemów. Podjęto również decyzję, iż Komisja powinna pilnie przygotować jednostronicowy dokument, w którym wypunktujemy, co jest źle i jak to poprawić – o opracowanie tego dokumentu Przewodniczący poprosił zespół pod przewodnictwem prof. Węgrzyna, składający się z prof. Nowaka, prof. Mika i – nieformalnie – prof. Bilińskiego. W dokumencie należałoby zawrzeć nasze spostrzeżenia: o błędach systemowych – czyli złej dystrybucji środków, mobilności – a właściwie niemożności jej wdrożenia w kontekście braków finansowych, o braku motywacji przy realizacji projektów międzynarodowych, o ograniczeniach wynikających z absurdalnych przepisów administracyjnych.
Pojawiła się również konkluzja, że nasz system jest przeregulowany – polega na kontrolach, kontrolach kontroli itd., a głównie odczuwalny jest brak troski ministerstwa o jakość badań i o odpowiednie na nie fundusze. Widoczny jest również brak synergii pomiędzy ministerstwami, a walka o fundusze pomiędzy nimi odbija się na nas w postaci braku zainteresowania któregokolwiek z ministerstw finansowaniem badań na uczelniach.
Kolejne spostrzeżenie - finansowanie z budżetu państwa uczelni prywatnych jest niedopuszczalne. Obowiązują nas zupełnie różne przepisy i ograniczenia, których uczelnie prywatne nie mają. Przepisy obowiązujące uczelnie są niezwykle sztywne, brak wewnętrznej elastyczności, przepisy zawierają wiele paradoksów. Brak np. analiz negatywnych recenzji przy doktoratach i habilitacjach. Kolejną wątpliwość budzi ścisłe warunkowanie etatu dydaktycznego od pensum i liczby studentów – nielogiczny jest zatem postulat wynikający z ustawy, w którym warunkiem wyższego finansowania badań naukowych jest podawanie etatów dydaktycznych i liczby studentów, gdyż sugeruje stawianie dydaktyki wyżej, niż badania naukowe. Powinno być na odwrót – dydaktyka powinna być pochodną badań.
W dyskusji udział wzięli:
Prof. Grzegorz Węgrzyn, prof. Stanisław Kistryn, prof. Jerzy Jaroszewski, prof. Jacek Witkoś, prof. Ryszard Dębicki, prof. Szczepan Biliński, prof. Alojzy Nowak, dr Dominik Antonowicz, prof. Janusz Słodczyk, prof. Izabela Sosnowska, prof. Adam Jezierski, prof. Cezary Mik.
6. V sesja tematyczna
W sesji V prof. Jacek Witkoś na podstawie dwóch prezentacji omówił temat dotyczący specjalności „rzadkich”. Prezentację można odnaleźć na stronie UKN pod adresem http://www.ukn.uw.edu.pl.
8 września odbyło się w Brukseli odbyło się posiedzenie grupy przedstawicielskiej grup rektorskich z różnych krajów, m.in. z Francji, Niemiec, Hiszpanii. Spotkanie dotyczył dyscyplin „rzadkich”. Definicja jest nie do końca sformułowana, można wyodrębnić kilka typów „rzadkości” tych dyscyplin. Po pierwsze – rzadkimi będą dyscypliny nowe, które się dopiero pojawiają, wchodzą na rynek nauki. Są one często transgraniczne i interdyscyplinarne. Drugim typem są dyscypliny zagrożone wyginięciem, charakteryzują się niska liczbą naukowców zajmujących się nimi i nieliczną grupą studentów, którzy chcieliby dane dyscypliny zgłębiać. Nie można dopuścić do ich wyginięcia, gdyż stanowią całą gałąź wiedzy i kultury. Trzeci typ – to dyscypliny, które gromadzą mało naukowców i mało studentów ze względu na spadającą popularność. Do tej grupy wchodzą np. różne studia kulturowe, dotyczące całych obszarów językowych. Również z powodu rozwoju cywilizacyjnego i gospodarczego niektóre dawniej potrzebne specjalności powoli odchodzą w cień – to doprowadziło do zaniku związanych z nimi programów edukacyjnych i szkoleniowych, a także spadku liczby specjalistów. Prof. Witkoś pokazał materiał prezentowany przez Prof. Hansa-Jochena Schiewera, Rektora Uniwersytetu we Freiburgu, w którym pokazane zostały mechanizmy podjęte w celu ratowania specjalności „rzadkich” w regionie Baden-Wuerttemberg (południowa część Niemiec).
Dyskusja:
„Rzadkie” dyscypliny to część światowego dziedzictwa kulturowego. Powinny być lokalizowane nie tylko regionalnie, na poziomie kraju, ale głównie powinniśmy mieć przegląd na poziomie europejskim, co nie jest proste. Ważnym problemem jest to, że przyjęto pewne niedogodne rozwiązania obowiązujące na ścieżce kariery naukowej, związane z koniecznością znalezienia np. 7 specjalistów z rzadkiej dziedziny, by można było realizować ścieżkę kariery dla specjalistów z wąskiej dziedziny.
Udział polskiej delegacji w spotkaniu w Brukseli i wzięcie przez nią aktywnego udziału w dyskusji spotkało się z wielkim zdziwieniem pozostałych uczestników spotkania – to dowodzi małej świadomości Europy o istnieniu nauki w Polsce.
W dyskusji udział wzięli:
Prof. Ryszard Dębicki, prof. Stanisław Kistryn, prof. Alojzy Nowak
7. W części kończącej spotkanie poruszono tematopracowania MNiSW pt. PROGRAM ROZWOJU SZKOLNICTWA WYŻSZEGO I NAUKI NA LATA 2015 – 2030, przygotowany przez odchodzący rząd, opublikowany na stronie MNiSW (http://www.nauka.gov.pl/g2/oryginal/2015_09/cccde12e22cdc548b16002ab2c199ba7.pdf). W dokumencie zawarte są np. pomysły dotyczące poprawy jakości badań prowadzonych w polskich instytucjach naukowych i zwiększenia osiągnięć - mają ulec pozytywnej zmianie poprzez poprawę kryteriów w ocenie parametrycznej – co jest oczywistym absurdem, gdyż sugeruje poprawę jakości badań za pomocą oceny parametrycznej. Ministerstwo proponuje również wprowadzenie podziału uczelni na badawcze, badawczo-dydaktyczne - i wprowadzenie oceny uczelni, a nie jej jednostek podstawowych.
W dyskusji udział wzięli:
Prof. Beata Godlewska-Żyłkiewicz, dr Dominik Antonowicz.
Prof. Witkoś zapytał, czy znane są zebranym cele konkursu FNP na międzynarodowe akademie badawcze (MAB) – w odpowiedzi otrzymał przypuszczenie, iż jest to program mający na celu ratowanie centrów zaawansowanych technologii.
8. Termin następnego spotkania ustalono na 15 stycznia 2016 na Uniwersytecie Warszawskim, a kolejnego – na 8-10 czerwca 2016 na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Sporządziła: mgr Beata Kryśkiewicz
11 października 2015